Hella Haasse zou een van de belangrijkste Nederlandse auteurs zijn. Daarom valt dit boek extra tegen. Het is geen sprankelend proza. Haasse gebruikt graag zware zinnen, van die zinnen die je drie keer moet lezen voordat ze syntactisch op hun plaats vallen. De dialogen komen houterig over. Proza met woorden die je eerder in een ambtelijk document zou verwachten dan in een roman.

Het leek een intrigerend boek. Iets met een huis in het bos met wolven. Vreemde gebeurtenissen. Maar het blijkt niet meer te zijn dan een verhaal van een stel verwanten met familiegeheimen. De personages boeien niet, dus de onthulling van hun geheimen boeien evenmin.

Ik ben blij dat ik dit boek niet gekocht heb. Ik had het van de bibliotheek.

Ik herinner me een boek van Susanne Mischke, een schrijfster die vast niet gerekend wordt tot de belangrijkste auteurs van haar land. Haar boek Wölfe und Lämmer biedt alles waarin Fenrir tekortschiet.