Voor het eerst gepubliceerd in 1764, anoniem, zogenaamd als een vertaling van een oude Italiaanse tekst. De tweede editie werd gepubliceerd onder de echte naam van de schrijver, en droeg als subtitel A Gothic Story.

The Castle of Otranto wordt gezien als het begin van de Gothic. In dit boek zie je motieven die je herkent uit latere boeken als Frankenstein (1818), Wuthering Heights (1847) en Dracula (1897).

Voor zo'n oud boek leest The Castle of Otranto lekker vlot weg, als je je niet laat afleiden door het nu vreemde taalgebruik. Geen uitvoerige bespiegelingen of beschrijvingen. De karakters leer je kennen door hun daden en dialogen. De gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op.

Alhoewel het verhaal gestuurd wordt door spookverschijningen en bovennatuurlijke gebeurtenissen is het het menselijk handelen, en de tragedies die daaruit volgen, waar het boek om draait. De personages zijn geen nobele helden. Van ridder tot kamermeid zijn het min of meer gewone mensen met al hun lusten en zwakheden, die wanhopig proberen hun noodlot te ontlopen. En falen.

De uitgave van Penguin Classics is dik 200 bladzijden. Het verhaal zelf beslaat amper 100 bladzijden. De rest bestaat uit een inleiding door Michael Gamer, achtergrondgegevens, geciteerde reacties van kort na het verschijnen van het boek, en noten. De inleiding is leuk als achtergrond om het verhaal in een historische en literaire context te plaatsen. Van alle reacties op het boek heb ik slechts een klein deel gelezen. Je kunt je ook beperken tot het verhaal zelf, en je er een paar uur ongecompliceerd mee vermaken.