Naima El Bezaz
Minnares van de duivel
verhalen, 2002, 125 blz.
Een boek met een broeierig omslag, een
wervende flaptekst (
vermengt op meeslepende wijze mystiek,
verleiding, lust, bedrog én de verhalen van
duizend-en-één-nacht), een foto van een aantrekkelijk
ogende, allochtoonse jongedame... in een opwelling geef je er zomaar zeven euro
aan uit. Maar na twee verhalen moet ik concluderen dat de inhoud ernstig teleurstelt.
Als je een boek wilt schrijven moet je
niet alleen goede verhaalideeën hebben, maar ook de kunst van
het vertellen. En die heeft Naima El Bezaz niet. Een fragment:
Onrustig draaide Mohammed in zijn bed. Buiten blaften honden. Wankelend
stond hij op en sloot de vensterluiken. Uitgeput schoof hij weer
onder het laken. Hij dacht aan de blonde vrouw. Duidelijk kon
hij zich haar verschijning voor de geest halen. Eindelijk zakte
hij weg in een rusteloze droomslaap.
Dit soort proza. Stijve zinnen achter elkaar. Bij elke punt stokt het.
Het loopt voor geen meter. En de dialogen zijn al even erg.
Gekunstelde zinnetjes die geen levend mens over de lippen krijgt.
Het doet allemaal heel amateuristisch aan.