Drie korte verhalen van Caitlín R. Kiernan:

The Long Hall on the Top Floor
(in: of Best New Horror 11)

Sadie brengt Deacon Silvey naar de bovenverdieping van een verlaten gebouw waar ze hem voor het eerst van z'n leven iets laat zien dat niet gezien wil worden, een aanwezigheid zo duister dat het niet benoemd kan worden, het niets zelf.

So Runs the World Away
(in: The Mammoth Book of Vampire Stories by Women)

Een huis in Providence waar Madam Terpsichore de scepter zwaait, met soirees voor vampiers, terwijl in de kelder de ghouls bezig zijn met het ontleden van lichamen.

Nor the Demons Down Under the Sea
(in: The Mammoth Book of Best New Horror 14)

Een Lovecraftiaanse vertelling over twee vrouwen, paleontologen, die tijdens een reis een bezoek brengen aan een spookhuis in de buurt van de kust.

Het materiaal van deze drie verhalen keert terug in Kiernans derde roman Low Red Moon, de eerste twee verhalen vrij direct, het derde verhaal is in gelijkenis herkenbaar. Van de vele korte griezelverhalen die ik heb gelezen behoren die van Kiernan tot de beste, alhoewel sommige van haar verhalen een beetje blijven hangen in beschrijvingen die niet helemaal uit de verf komen. Ik was gespannen hoe Kiernan het er in romanlengte van af zou brengen.

Met Low Red Moon toont Kiernan zich een meester van het woord. Krachtige, glasheldere taal. Kleurrijke personages en levendige dialogen geven een onwerkelijk verhaal een hoog niveau van realisme. Het is de voortreffelijke vertelkunst van Kiernan die van het lezen van Low Red Moon een genot maken. Het verhaal zelf is vrij rechtlijnig, zonder dubbele bodems of complexe psychologische ontwikkelingen. En dat is wel een heel klein beetje jammer.