Dit boek is meer een gedachte-experiment dan een roman. Alleen is een gedachte-experiment gewoonlijk bedoeld om iets heel duidelijk te maken, en het lezen van dit boek leidt bij mij eerder tot verwarring dan tot inzicht. Ben ik te dom voor dit boek? Ik denk het niet. De gedachten, de visioenen die in dit boek over elkaar heen buitelen lijken het doel te hebben te verwarren, je te bevrijden uit je gewone gedachtegang. Misschien als je het meermalen, aandachtig leest, dat je het dan snapt. Misschien ook niet.

Dit is geen moeilijk boek. (Tenzij je het wilt snappen.) Wel uitdagend. Prikkelend. En heel leuk om te lezen. Het heeft vaart. Originele beelden. Het is heel anders dan wat ik tot nu toe heb gelezen.

Wat is het? Ook in vorm is het geen gewone roman. Het is geschreven als een transcriptie van een aantal lange IRC-sessies. (Daardoor staat er weinig tekst op een pagina, en lees je het boek in een paar uur uit.) De stuk of acht personages zitten elk alleen in een kamer zonder te weten hoe ze daar zijn gekomen. Ze hebben een tekst-terminal voor zich waarmee ze met elkaar kunnen praten. Ze proberen samen uit te vinden waar ze zijn, en waarom ze daar zijn. En verder zal ik geen poging doen het uit te leggen. Het draait om doolhoven, om de geest van de Minotaurus, om wat bestaat en wat niet. En om dwergen. Aan deze opsomming heb je niks. Je moet het lezen en ervaren.