Het boek doet zich voor als een griezelroman, maar is het niet. Ondanks de omslag. Ondanks de verwijzingen naar het samenzijn van Byron, Shelley en Polidori in hun villa, waar onder andere Frankenstein en The Vampyre het resultaat van waren. Het boek is niet veel meer dan een poging te zwelgen in het morele verval in de VS.
Het boek gaat over dik twintig mensen die samen opgesloten zitten in een oud theater met de bedoeling dat ze elk een literair meesterwerk schrijven. Vierentwintig hoofdstukken, vrijwel allemaal met dezelfde indeling: een stuk raamvertelling, een gedicht over een van de mensen in het theater, en een verhaal geschreven door hem of haar. De gedichten zijn niet meer dan vervelende intermezzo's. Het ergste zijn de stukken van de raamvertelling. Wat het hele boek moet samenhouden mist elke geloofwaardigheid. De personages missen elke uitwerking. Ze doen bizarre dingen zonder een greintje menselijkheid. Ze bazelen wat voor zich uit. En dat alles is geschreven in een hortend proza vol met halve zinnen die blijkbaar vaart moet suggereren, maar alleen maar vermoeit. De verhalen ertussendoor, zogenaamd verteld door de mensen in het theater, zijn matig. De raamvertelling maakt niet aannemelijk dat die verhalen inderdaad door de mensen in het theater verteld worden, en verder zijn ze allemaal geschreven in hetzelfde hortende taalgebruik als de rest van het boek, zodat je er constant aan herinnerd wordt welke gebrekkige schrijver deze verhalen werkelijk aan je opdist.
Ik vrees dat dit het boek is van iemand die denkt dat ie een boodschap heeft. Iemand die denkt dat ie moet shockeren. Maar het enige wat ie bij mij oproept is verveling.