Jeugdherinneringen van Jampie Haarms, van zijn kleutertijd voor de Tweede Wereldoorlog, tot zijn middelbare-schooltijd erna. Over de oorlog zelf wordt met vrijwel geen woord gerept. Het gaat over de kinderen waar Harms ruzie mee had, over de schoolmeester, over de doodgraver, over andere dorpsbewoners.

Herinneringen? Elke overainkomst in dizze bundel met bestoande noamen, personen of woare gebeurtenissen berust in maiste gevallen op touval.

Dertien verhalen die min of meer los van elkaar zijn te lezen, maar je zou het geheel ook een roman kunnen noemen. Dezelfde personages keren regelmatig terug. In elk hoofdstuk, in elk verhaal staat iemand anders centraal. En in elk verhaal gaat er minstens eentje dood.

Het leven was hard in het Oldambt. Er wordt weinig getreurd om de doden. Jampie wordt gepest door een van de andere kinderen. Dat kind gaat dood. Z'n verdiende loon. Dit zijn geen idyllische streekverhaaltjes. En toch, op een bij de Groninger zo passende nuchtere manier, klinkt in alle verhalen een vorm van compassie door.

Een kleinood voor de Groningse literatuur.

Wel jammer dat de uitgever zo veel zetfouten heeft gemaakt.