Na het persoonlijke Sacrament en de "familieroman" Galilee eindelijk weer een ouderwetse pil met geesten en monsters, een demonisch landschap achter de werkelijkheid, vol verrukking en verschrikking, alles geschilderd in de overdadige beelden waar Barker meester in is. Een mooi opgebouwd verhaal, met voldoende ruimte voor een goede epiloog.

Toch was ik een beetje teleurgesteld bij het lezen. Coldheart Canyon heeft niet die tragische, emotionele lading van bijvoorbeeld Weaveworld, Imajica, Cabal, of zelfs Galilee. Weaveworld heeft bijvoorbeeld de tragische verstoting uit het paradijs. Coldheart Canyon is "alleen maar" een mooi griezelverhaal, vergelijkbaar met misschien The Great and Secret Show. Een mooi boek, maar niet vernieuwend. Voor mij persoonlijk geen openbaring zoals eerdere boeken van Barker. Ik heb het ook niet zoals eerdere boeken in één adem uitgelezen.

Misschien is dat laatste iets persoonlijks voor mij. Nadat ik Galilee had kocht (Clive's voorlaatste roman) heb ik het in een keer gelezen. Ik had toen nog zelden meer dan twee ongelezen boeken liggen. En nu: Coldheart Canyon heeft acht maanden liggen wachten tussen 40 of meer ongelezen boeken. Ik geef de schuld aan Usenet, de grootste tijdverspiller.

Ondanks alles: wie er de tijd voor kan vinden raad ik zeker aan Coldheart Canyon te lezen. Houd in het begin een doos tissues bij de hand. Het deel over Todds hond is geen verhaal waarbij je je ogen droog houdt. (Een verhaal dat nogal vreemd aandoet in het geheel, waardoor ik vermoed dat het een persoonlijk verslag van Clive is.)