New Orleans, een spookhuis, een jager op geesten, ingrediënten van een traditionele griezelroman, maar City of Masks is niet zo traditioneel. Cree Black, van huis uit een psychologe en academicus, oprichter van de Psi Research Associates, gaat naar New Orleans om uit te zoeken waarom een vrouw in haar eigen huis door geesten wordt belaagd. De uitwerking van dat gegeven is niet wat je zou verwachten in een griezelroman.

Daniel Hecht heeft een vlotte en levendige schrijfstijl. Hij weet vaart in het verhaal te houden. De vele personages worden krachtig uitgetekend, al komen sommigen iets te heldhaftig over om helemaal geloofwaardig te zijn. Het verhaal sleept je mee, dwingt tot doorlezen, zelfs als het een teleurstellende wending neemt. Uitermate geschikt voor de nacht. Het grootste deel van het boek heb ik na middernacht gelezen, het moment dat alles buiten verdwijnt, doorlezend tot tegen de ochtend en er buiten weer iets van leven merkbaar wordt. Het boek verslonden, en toch...

In City of Masks komen twee werelden samen. New Orleans vormt het exotische, broeierige decor. De schandelijke familiegeheimen, de aanleiding voor alle gebeurtenissen in het boek, daaraan is niets bovennatuurlijks, en die zouden zich evengoed in een dorp achter de Hondsbossezeewering hebben kunnen afspelen. Een maar al te realistische werkelijkheid. Daarnaast staat de wereld van spookverschijnselen. Geesten die met hun verwrongen drijfveren de mens komen terroriseren. Een heel andere wereld, maar in een griezelroman ook zeer geloofwaardig. Het zwakke element van het boek is hoe deze twee werelden met elkaar zijn verbonden: door Freudiaanse psychologie.

Het boek is interessant, en uniek voor het genre, omdat er zeer uitgebreid wordt stilgestaan bij wat het betekent voor de mensen geconfronteerd te worden met geesten. Het ontspoort, naar mijn mening, wanneer hier Freud op wordt losgelaten. In de psychologie spelen de ideeën van Freud geen enkele rol meer. Maar veel van die bedenksels zijn wel doorgedrongen tot het algemeen gedachtegoed. Freud is volkscultuur geworden, legende, terwijl veel mensen in de westerse maatschappij er nog van uitgaan dat het verantwoorde wetenschap is. In City of Masks is de psychologie volgens Freud de drijfveer, en wanneer je eenmaal doorhebt wat een apekool Freud verkondigde, dan stoort dat enorm in het verhaal. (Zelfs in een verhaal over spoken, die prima passen.) Niet omdat Freudiaanse psychologie slechts een legende is zoals het geloof in geesten dat hier wordt opgevoerd, maar omdat Freud als verklaring en als doel wordt gebruikt. De gebeurtenissen werken toe naar een Freudiaanse verwerking van trauma's, niet alleen door de levende personages, maar zelfs door de geesten van overledenen.

Alles moet verwerkt worden. Alles moet afgesloten worden. Alles moet in een verantwoord Freudiaans kader geplaatst worden, zodat iedereen in vrede verder kan leven. En dat ontneemt het verhaal z'n kracht.