Rodaan Al Galidi — Hoe ik talent voor het leven kreeg

Rodaan Al Galidi, Hoe ik talent voor het leven kreeg, 2016, 472 blz.
Gekocht: augustus 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: oktober 2016
★★★★★

Het is mij een raadsel wat dat talent voor het leven uit de titel is. Het boek beschrijft een verblijf van negen jaar in een asielzoekerscentrum. En zo’n AZC doet er alles aan het laatste restje levenslust uit de bewoners te zuigen. Het asielstelsel is een star systeem waarin fouten en misverstanden zijn ingebakken, en het zijn de asielzoekers die de gevolgen van die fouten en misverstanden moeten dragen. De asielzoeker mag niets. Niet leren. Niet werken. Alleen wachten, en vooral niet te veel vragen stellen. Elke dag in de rij staan om je te melden, lang wachtend, want aan de andere kant van het loket zijn ze blijkbaar heel druk met niksen. Het systeem is vernederend. Het beleid is vernederend. Als het gedrag van een asielzoeker een medewerker niet aanstaat, dan moet de asielzoeker voor straf in de hoek staan. Negen jaar in onzekerheid, sommige mensen nog veel langer, wanhopig vasthoudend aan kleine sprankjes van hoop en vreugde, zonder privacy, tussen honderden mensen die ook allemaal hun problemen met zich meedragen, en die ook allemaal in wanhoop wachten.

Rodaan Al Galidi weet het allemaal kleurrijk en met vaart te vertellen, maar toch bekruipt mij als lezer gaandeweg ook de moedeloosheid. Het gaat maar door, en door, de ene vernedering op de andere. Als uiteindelijk, na negen jaar, tegen de verwachting in, toch asiel wordt verleend, dan is er geen vreugde, want het talent om te leven moet helemaal opnieuw aangeleerd worden.