Sara Stridsberg — Beckomberga

Sara Stridsberg, Beckomberga — Ode till min familj, 2014, 356 blz.
Gekocht: april 2016, The Book Depository, via Amazon.co.uk
Uitgelezen: april 2016
★★★★☆

Stel je voor. Je hebt een stapel foto’s. Familiekiekjes. Recente of oude foto’s, dat kun je niet zien. De foto’s liggen door elkaar. Kleine, wat wazige plaatjes met een of meer mensen er op. Je kent die mensen niet. Je kijkt van foto naar foto, en probeert mensen van de ene foto op de andere te herkennen. Soms lukt dat, soms ben je niet zeker. Je probeert een samenhang tussen de foto’s te vinden, iets van een verhaal over de mensen in de foto’s te construeren.

Zo’n ervaring is het lezen van Beckomberga. Korte hoofdstukken, ingedeeld in nog kortere stukjes van één of twee pagina’s. Een flard dialoog (wie spreken er?), een sfeerimpressie (waar zijn we überhaupt? wanneer?). In het begin is dat verwarrend. Gelukkig ontstaat uit al die flarden in de loop van het lezen een samenhangend beeld. Er verschijnt een familiegeschiedenis, en een beknopte geschiedenis van het grootste psychiatrisch ziekenhuis van Zweden, vanaf de opening, tot na de sluiting, 63 jaar later.

Vreemd aan een verhaal over een psychiatrisch ziekenhuis is dat er niet over psychiatrische aandoeningen wordt gesproken. Ziektes worden niet benoemd. Psychoses lijken niet te bestaan. Je krijgt de indruk dat het ziekenhuis niet meer is dan een verblijfplaats voor mensen die een diep, onbegrepen verdriet met zich meedragen, en daardoor niet opgewassen zijn tegen de wereld buiten de kliniek.

Al met al toch een mooi boek, en voor mij een goede gelegenheid om weer eens iets in het Zweeds te lezen. Ik zag de Nederlandse vertaling in de winkel liggen, de flaptekst sprak me aan, maar ik kocht het boek niet. En toen vond ik het origineel bij Amazon.