Femke van Zeijl — De doe-het-zelfmaatschappij

Femke van Zeijl, De doe-het-zelfmaatschappij — Over leven in Lagos, 2022, 252 blz.
Gekocht: augustus 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: augustus 2022
★★★★★

Ik kocht dit boek in de hoop iets te leren over zelfredzaamheid. Hoe is het te leven in een maatschappij waar de voorzieningen zo slecht zijn dat je voor de meest basale dingen op jezelf bent aangewezen? In Lagos, de grootste stad van Nigeria, red je het alleen als je de juiste mensen kent, weet wie je wat geld moet toestoppen, en als je bij een scharrelaar een dieselgenerator op de kop weet te tikken voor je elektriciteit. Het zijn geen vaardigheden waar je in Nederland wat mee kunt.

Femke van Zeijl woont vele jaren in Lagos. Ze is daar getrouwd met een Nigeriaan. Lange tijd verdiept ze zich in alle aspecten van de Nigeriaanse maatschappij, over het wel of (vaker) niet functioneren van voorzieningen die we in Nederland als vanzelfsprekend beschouwen. Het gaat over de beschikbaarheid van drinkwater en elektriciteit. Over woningbouw. Over openbare veiligheid. Over toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. En nog veel meer. Femke van Zeijl vertelt erover vanuit haar eigen betrokkenheid. Dat maakt het tot een boeiend verhaal.

Het boek stemt somber. We zijn gewend aan een overheid die redelijk functioneert, al gaat er ook in Nederland een hoop mis. Er zijn landen waar de overheid nogal machteloos is, in een maatschappij gebouwd op corruptie. Corruptie die zich niet eenvoudig laat uitroeien door alle corrupte mensen in de gevangenis te gooien. De hele maatschappij zou in elkaar storten. Wellicht zijn in alle landen overheden in meer of mindere mate niet in staat of niet bereid om heel basale problemen aan te pakken. Hoe moeten al die landen dan samen de grote wereldproblemen aanpakken, zoals de klimaatcrisis en de verwoesting van hele leefwerelden?

Jazmina Barrera — Vuurtorenberichten

Jazmina Barrera, Vuurtorenberichten, 2017, 142 blz.
Gekocht: juni 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: augustus 2022
★★★☆☆

Dit boek is een stuk saaier dan ik had verwacht. Oppervlakkige bespiegelingen over bezoekjes aan vuurtorens, veel meer is het niet. Vuurtorens zijn eenzaam, lees ik.

Per hoofdstuk staat een vuurtoren centraal. Hieronder die vuurtorens met de gecorrigeerde coördinaten. In het boek staat steevast oosterlengte waar het westerlengte moet zijn, en de coördinaten van Montauk Point Lighthouse zaten er ver naast.

Yaquina Head Lighthouse — 44°40’36.4”N 124°4’45.9”W

Jeffrey’s Hook — 40°51’1”N 73°56’49”W

Montauk Point Lighthouse — 41°4’15.3”N 71°51’26”W

Vuurtoren van La Hague of vuurtoren van Goury — 49°43’18”N 1°57’15”W

Blackwell Lighthouse — 40°46’22”N 73°56’24.6”W

Vuurtoren van Tapia de Casariego — 43°34’27”N 6°56’47”W

De vuurtoren op de omslag van het boek komt niet in het boek voor. Op gettyimages waar het origineel van de foto is te vinden, staat alleen de vermelding Norway Lofoten - Stockfoto. Ik vermoed dat het de vuurtoren van Skrova is.

Wu Ming-Yi — The Man with the Compound Eyes

Wu Ming-Yi, The Man with the Compound Eyes, 2011, 555 blz.
Gekocht: juli 2022, Van der Velde 1
Uitgelezen: augustus 2022
★★★★☆

Terwijl de zeespiegel stijgt wordt de Taiwanese kust overspoeld door een immense hoeveelheid vuiligheid uit de afvalsoep in de Grote Oceaan.

We volgen vier mensen. Twee vrouwen en een man uit verschillende etnische groepen van Taiwan. En een jongen geboren op een mythisch eiland, die met de afvalsoep aanspoelt op de kust.

Ik weet niet of de mythe van het eiland verzonnen is door de schrijver of berust op een bestaande mythe. De passages over dat eiland, en over de mythes die daar weer verteld worden, waren het minst boeiend om te lezen.

Het leven van de echte mensen was veel interessanter. Door het leven min of meer “aangespoeld” aan de kust van Taiwan, waar zowel de zee als de bergen dichtbij zijn, elk met een grote impact op het leven van deze drie nietige mensen.

Deze roman is verschenen in de fraai vormgegeven collectie Vintage Earth van Penguin, een serie die verleidelijk lag uitgestald op een eigen tafel bij de boekhandel. De serie bevat twee boeken die ik al heb gelezen, The Overstory van Richard Powers (geen aanrader), en een vertaling van Die Wand van Marlen Haushofer (wel een aanrader).

Dorthe Nors — Langs de kustlijn

Dorthe Nors, Langs de kustlijn, 2021, 204 blz.
Gekocht: juni 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: juli 2022
★★★★☆

Een boek dat bij vlagen veel boeiender is dan de saaie omslag doet vermoeden. De schrijver reist heen en weer langs de Deense westkust, van het meest noordelijke puntje, tot aan de Deense wadden, met uitstapjes naar de Duitse en Nederlandse wadden. Ze vertelt over de geschiedenis van de plaatsen die ze bezoekt, over haar jeugdherinneringen, en over haar reis nu.

Tijdens het lezen van dit boek heb ik vaak op de kaart zitten kijken. Hoe anders dan Nederland is Denemarken. Nederland een waterland? De westelijke kust van Denemarken bevat vele inhammen (die daar fjorden worden genoemd), tot diep in het binnenland, en op één plek dwars door de kop van Denemarken, waardoor Vendsyssel eigenlijk een eiland is. De zee die steeds het land binnendringt is een rijke bron van verhalen. Daarbij komt dat het vasteland relatief landelijk is, dunner bevolkt dan de grote eilanden. (Kopenhagen, de grootste stad, ligt op een eiland.) De natuur en het gevaar van de zee zijn dichtbij.

Stephen R. Foster, Lindsey D. Handley — Don't Teach Coding

Stephen R. Foster, Lindsey D. Handley, Don’t Teach Coding — Until You Read This Book, 2020, 264 blz.
Gekocht: juli 2022, Amazon.de
Uitgelezen: juli 2022
★★★☆☆

Een raar boek. Deels Zweinstein-vertelling. Deels geschiedenis van het programmeren, beginnend ver vóór de tijd van de computer. Deels verhandeling over het onderwijzen van programmeertalen en natuurlijke talen. Deels over didactische methodes. Niet over één programmeertaal in het bijzonder, maar wel gelardeerd met voorbeelden en oefeningen in een speciaal voor het boek ontwikkelde taal (met variaties) die je kunt draaien in Racket.

De Zweinstein-vertelling is grappig. De geschiedenis is boeiend. Het didactisch verhaal heeft wat interessante dingetjes over werken met flashcards. Verder is het mêh.

Er wordt veelvuldig verwezen naar een forum voor dit boek, waar het zou bruisen van discussie en uitwisseling van code en ideeën. Het blijkt om een facebookgroep met drie leden te gaan.

Blurp op website:

Look. It’s true: Coding is the critical skill of the next century.

And there’s no doubt in anyone’s mind (including ours) that it should be taught.

But there’s a paradox:

To be the best teacher, you can’t always be teaching. Sometimes you have to stop and think.

Don’t Teach Coding is a book with a provocative title that asks you to do one simple thing: Stop for a moment and reflect on what it means to teach coding in the upcoming century.

As a society, we can’t afford to get this wrong.

Malcolm Gladwell — Talking to Strangers

Malcolm Gladwell, Talking to Strangers — What We Should Know about the People We Don’t Know, 2019, 386 blz.
Gekocht: juni 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: juli 2022
★★★☆☆

Dit boek is een misverstand. Uit de flapteksten maakte ik op dat dit een boek zou zijn over hoe je in gesprek komt met mensen die er een andere kijk op de wereld op na houden dan jezelf. Niks daarvan.

Dit boek gaat over rechtszaken, en wat daar aan vooraf ging, waarbij dader en slachtofer elkaar niet begrepen. Dat wordt allemaal nogal breedvoerig verteld. Over het nogal dubieuze rechtssysteem in de VS, waar de meeste van deze zaken zich afspelen, wordt gezwegen.

En het gaat over Hitler. Die werd blijkbaar ook niet begrepen.

Matt parker — Humble Pi

Matt Parker, Humble Pi — A Comedy of Maths Errors, 2019, 314 blz.
Gekocht: juni 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: juli 2022
★★★★☆

Smakelijk vertelde anekdotes over projecten die spectaculair fout gaan. Veel bouwprojecten, maar ook softwaresystemen. En bij dat alles wordt de rampspoed veroorzaakt door onbegrip over de achterliggende wiskunde.

Prima leesvoer voor de zomer.

Liesbeth Rasker — Pinnen in Mongolië

Liesbeth Rasker, Pinnen in Mongolië — en andere oplosbare reisongemakken, 2018, 271 blz.
Gekocht: augustus 2020, ’t Hartje
Uitgelezen: juli 2022
★★★★☆

Liesbeth Rasker reist heel de wereld over, vooral naar Oost-Azië, het liefst in haar eentje. Pinnen in Mongolië bevat haar persoonlijke reiservaringen, maar is vooral een handleiding voor wie zelf op reis wil.

Iedereen kan verre reizen maken, volgens Liesbeth Rasker. Zo moeilijk is het niet. Gezond verstand en een beetje durf is alles wat je nodig hebt. Ik betwijfel het. Ik denk dat je er ook de persoonlijkheid voor moet hebben. Zoals er extraverte en introverte mensen zijn, zo zijn er avonturiers en honkvaste mensen.

Verblijven in een hostel is essentieel. Daar leer je medereizigers kennen, doe je reisvriendschappen op, en de stimulans om verder te reizen. Maar dan moet je wel vlotgebekt en extravert zijn, met een uitnodigende persoonlijkheid. Dat ben ik niet, en ik zal nooit een wereldreiziger worden. Toch vond ik het een boeiend boek om te lezen.

Spoorfiets

Cam Engineering schrijft:

This is my Railroad attachment for my bike that folds up onto the bike so it can be ridden on the road and then unfolded on the railroad tracks to be able to ride the rails. The tracks I am riding are abandoned tracks in central California. The ride I go on is about 10 miles south down the coast on the tracks and then 10 miles north and with about 5 miles on the road.

Oliver Burkeman — 4000 weken

Oliver Burkeman, 4000 weken — Je tijd op aarde en hoe ermee om te gaan, 2021, 222 blz.
Gekocht: juni 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: juni 2022
★★★★★

Voor de westerse mens zonder echte problemen is een gebrek aan tijd de grootste zorg. Talloze boeken zijn er geschreven over hoe je efficiënter met je tijd kunt omgaan, zodat je meer met je tijd kunt doen. Tijdmanagement, om maar zo productief mogelijk te zijn.

Oliver Burkeman, die eerder met The Antidote het anti-positiviteitsboek schreef, schreef nu het anti-tijdmanagementboek.

De gemiddelde menselijke levensduur is absurd, belachelijk, beledigend kort, schrijft Burkeman. Grofweg zo’n vierduizend weken. Om de dood te ontlopen willen we zo veel mogelijk doen. Alles uit het leven halen, is het gebod. Daarbij staan ons talloze onbeduidende, tijdvretende dingetjes in de weg. Maar als we de tijd die we kwijt zijn aan onbelangrijke dingen eenmaal onder controle hebben, dan kunnen we ons eindelijk, rustig met de belangrijke dingen bezig houden. Dat is het idee. En dat idee is een illusie, schrijft Burkeman. Effectief tijdmanagement, zo veel mogelijk doen in zo weinig mogelijk tijd, leidt er niet toe dat je meer tijd over hebt. Je krijgt het alleen maar drukker.

De moderne mens beschouwt de tijd als een bezit dat je optimaal moet inzetten. Maar de mens heeft geen tijd, de mens is tijd. Een absurd, belachelijk, beledigend kort stukje tijd.

Laat het los. Omarm je nietigheid.

Oliver Burkeman schrijft levendig en bekijkt onze omgang met tijd vanuit verschillende hoeken. Zeer leerzaam.