Debian update

Linux is eigenlijk heel simpel, als je het net zo gebruikt als Windows. Gewoon de standaard-installatie van Debian, met de standaard toepassingen, en dan Office en een browser gebruiker.

Maar met zo’n systeem kan ik niet overweg. Ik wil altijd alles anders, allemaal dingen doen die niet standaard zijn, dus allemaal eigen software installeren, en de configuratie helemaal aanpassen tot het optimaal is voor mijn niet-standaard manier van werken.

Gewoonlijk is dat een proces van jaren, steeds een klein stukje, een klein onderdeeltje waar je voor het eerst mee begint te werken.

Tussendoor moet je wel je systeem bij de tijd houden. Bij mij ging dat lang vrij vlekkeloos. Automatische upgrades van Debian 8, naar 9, 10, 11. En dan wat details oplossen.

Maar bij de upgrade van Debian 11 naar 12 ging het mis. De upgrade liep vast, ik kon het niet oplossen. Ik moest of terug naar Debian 11, of een heel systeem opbouwen met Debian 12. Ik heb voor het laatste gekozen, want anders stel je de problemen alleen maar uit.

Dan volgen vele dagen van frustratie waarin je al die dingen die je in de loop van de jaren hebt aangepast weer aan de praat probeert te krijgen. Wat eerst een geleidelijk proces was moet nu allemaal tegelijk. En dan blijkt dat er bij zo’n nieuwe versie van Debian veel mechanismen waar je gebruik van maakte obsolete zijn. Moet je uitzoeken hoe je op een nieuwe manier hetzelfde voor elkaar krijgt.

En daarbij, die software die ik in de loop der tijd erbij heb gezet, dat komt ook uit allemaal verschillende soorten bronnen, met verschillende procedures, en verschillende plekken waar je iets aan de configuratie moet doen. In principe zou je dat moeten automatiseren (Infrastructure as Code). Niet handmatig iets installeren. Maar een procedure schrijven, een script, zeg maar, die heel de installatie met alles wat daarbij komt kijken uitvoert.

Een volgende keer zou je dan alleen die procedures moeten laten uitvoeren. Bij een systeem-upgrade werkt dat natuurlijk nooit volautomatisch, omdat het systeem is veranderd. Maar in principe is het een goede werkwijze, waar ik me nu in m’n frustratie weer helemaal niet aan gehouden heb.

Dag van de bouw

Gisteren was het Dag van de bouw. Ik bezocht de bouwkuip van het Groninger Hoofdstation.

Ursula K. Le Guin — The Wind's Twelve Quarters

Ursula K. Le Guin, The Wind’s Twelve Quarters — Stories, 1975, 304 blz.
Gekocht: september 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: januari 2023
★★★☆☆

Vrij vroege verhalen van Le Guin. Van deze schrijfster had ik meer verwacht. Er zitten een paar sterke verhalen tussen. Maar er zijn ook verhalen waar niet doorheen te komen is. Een enkel verhaal blijft langer in het geheugen hangen.

Isolation

Dan Coxon (samenstelling), Isolation — The Horror Anthology, 2022, 397 blz.
Gekocht: november 2022, Van der Velde 1
Uitgelezen: december 2022
★★★☆☆

De coronapandemie, contact vermijden. Isolement. Dat moest de inspiratie zijn voor de verhalen in deze anthologie. Dat idee komt niet echt uit de verf. Is er in griezelverhalen sowieso niet vaak sprake van een isolement, de mens afgesloten van de normale wereld?

Deze verzameling bevat goede en minder goede verhalen. Het meeste ben ik, vier maanden na het lezen, weer vergeten.

Jeffrey Kluger — Holdout

Jeffrey Kluger, Holdout, 2021, 336 blz.
Gekocht: december 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: december 2022
★★★★☆

Ik vond dit boek op de sf-afdeling van de boekhandel. Het verhaal speelt zich toevallig voor een groot deel af in het International Space Station, maar met sciencefiction heeft het niets te maken. Het is gewoon een goed geschreven, vlot, spannend boek, over mensen die het met gevaar voor eigen leven opnemen tegen de slechteriken.

Anjet Daanje — Het lied van ooievaar en dromedaris

Anjet Daanje, Het lied van ooievaar en dromedaris, 2022, 655 blz.
Gekocht: juni 2022, Van der Velde 3
Uitgelezen: november 2022
★★★★★

Een boek dat begint in de tijd en het Engeland van Emily Brontë, de schrijfster wier werk en leven de inspiratie vormden voor deze roman. Het leven is trager. De dood is nooit ver weg, en de doden laten zich niet altijd makkelijk begraven.

Niet Emily Brontë, maar de fictieve schrijfster Eliza May Drayden vormt de spil van het boek. Rond haar ontspinnnen zich elf verhalen, verhalen over mensen die dicht bij haar stonden, en over mensen die later leven, tot in de huidige tijd, maar wier eigen levens nog terug lijken te reiken naar dat van Eliza May Drayden.

Het is een prachtig boek. Vanaf de eerste bladzijde had het mij in z’n greep. Het is een dik boek, dat geduld vergt, maar nergens in de uitgestrekte passages verveel je je. Alles doet er toe. De opgave is je aan het ritme aan te passen, aan het tempo dat duidelijk trager is dan het leven nu. Pas je aan. Je wordt beloond.

Rondje noord

Stadsmarkering S07

Groninger stadsmarkering van William Forsythe, aan de oostkant van Stad. Meer info bij Kunstpunt Groningen.

Een maartse dag in Stad

Een wilg van twee kanten