Rob Bijlsma — Mijn roofvogels

Rob Bijlsma, Mijn roofvogels, 2012, 415 blz.
Gekocht: maart 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★★★☆

Dit boek biedt een kleurrijke inkijk in leven en werk van een roofvogelaar. Rob Bijlsma is niet alleen een gepassioneerde wetenschapper met decennia ervaring, hij is ook iemand die zeer goed kan schrijven. Voor de meeste lezers zal dit boek een kennismaking zijn met een andere manier van leven.

Dat laatste is wat het boek zo boeiend maakt, ook voor iemand die niet bijzonder in vogels is geïnteresseerd.

Het vraagt wel wat doorzetting van de lezer. Maar liefst 51 hoofdstukken, soms met wat veel details die alleen voor de echte vogelliefhebber interessant zijn, dat lees je niet in een paar avonden weg. En toch, het lezen loont.

Joke van Leeuwen — De onervarenen

Joke van Leeuwen, De onervarenen, 2015, 237 blz.
Gekocht: maart 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★★☆☆

Voorin in het boek staat onder de tekst Ander werk van Joke van Leeuwen eerst een rijtje literaire prijzen. Daaronder volgens pas titels van gepubliceerd werk, compleet met vermelding van nog meer literaire prijzen en nominaties voor prijzen. Het zijn meer prijzen dan titels. Kortom, dit boek is niet gepubliceerd voor de gewone lezer, maar voor de literaire kritiek.

En wat vindt deze gewone lezer van het boek? Een eenvoudig verhaal, op zich niks mis mee, maar nogal schools verteld. Er zit geen passie in het verhaal. De dialogen zijn kortaf. De personages blijven personages. Mensen van vlees en bloed ontbreken. Thematisch is het mager. Mensen hebben het moeilijk in een nieuwe situatie, omdat ze er geen ervaring mee hebben. Tja… en? En niks.

Het enige verrassende is dat de schrijfster af en toe een vergeten woord weet te gebruiken. Het enige woord hiervan dat me is bijgebleven is veesten, dat winden laten betekent.

Noah Strycker — The Thing with Feathers

Noah Strycker, The Thing with Feathers — The Surprising Lives of Birds and What They Reveal About Being Human, 2014, 288 blz.
Gekocht: maart 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★★★★

Noah Strycker heeft vogels onderzocht in de meest extreme omgevingen. En hij kan zeer goed vertellen.

Dertien soorten vogels behandelt Strycker in zijn boek, van de kolibrie tot de albatros. Over al die vogels schrijft hij wat hun zo bijzonder maakt. Het zijn verhalen over opmerkelijke fysieke prestaties, gedrag en intelligentie. En bij de albatros gaat het zelfs over de liefde.

Jonathan Coe — The House of Sleep

Jonathan Coe, The House of Sleep, 1997, 341 blz.
Gekocht: mei 2016, Amazon.de
Uitgelezen: mei 2016
★★★★★

Jonathan schrijft briljant. Zijn stijl is levendig, de dialogen zijn geweldig. Het verhaal is sterk, het sleept je mee.

Het verhaal is afhankelijk van een aantal nogal toevallige ontmoetingen, maar dit is een verhaal waarin alles met elkaar samenhangt, dus toeval moet. Als je lot eenmaal met iemand is verbonden, dan zul je elkaar ooit weer ontmoeten. Zoiets.

Een intrigerend onderwerp. Mensen wier leven bepaald wordt door verschillende soorten slaapstoornissen, van hunzelf of van anderen.

En de liefde, waarvoor mensen zich tot het uiterste opofferen.

Prachtig.

Michael Puett en Christine Gross-Loh — De weg

Michael Puett en Christine Gross-Loh, De weg — Wat Chinese filosofen ons over het goede leven leren, 2016, 237 blz.
Gekocht: mei 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★☆☆☆

Het boek bevat een paar hoofdstukken met interessante ideeën van Confucius, Mencius en Xun Zi. De rest is wat mij betreft esoterisch gebazel. En het zelfhulpboektoontje irriteert.

Suzanna Jansen — Het pauperparadijs

Suzanna Jansen, Het pauperparadijs — Een familiegeschiedenis, 2008, 255 blz.
Gekocht: februari 2009, Scholtens Wristers
Uitgelezen: mei 2016
★★★★★

De geschiedenis van Veenhuizen verteld door de ogen van de voorouders van de schrijfster, voorouders die er vanaf het begin, generaties lang mee te maken hadden. Mensen in armoede moesten heropgevoed worden, en toen dat niet lukte, toch op z’n minst bestraft. Armoede was een schandvlek, een teken van onaangepast gedrag. Pas na de Tweede Wereldoorlog veranderde dat.

Een indrukwekkend boek.

Femke Halsema — Pluche

Femke Halsema, Pluche — Politieke memoires, 2016, 392 blz.
Gekocht: april 2016, Godert Walter
Uitgelezen: mei 2016
★★★★★

Een politicus heeft de plicht tot optimisme, schrijft Femke Halsema, daarmee een filosoof citerend waarvan de naam me is ontschoten. Als lezer is het lastig optimistisch te blijven. Halsema schrijft helder en vol passie. Maar het beeld dat ontstaat geeft weinig aanleiding tot optimisme. Als je in de politiek echt iets goeds wilt bereiken, dan moet er heel veel meezitten. Je hebt een groep van de juiste mensen nodig, verstandige mensen, mensen met moed, mensen die willen en kunnen samenwerken, mensen die niet hun ego op de eerste plaats zetten, mensen die niet bang zijn voor het oordeel van de populistische kiezer. In een democratie waar je afhankelijk bent van coalitievorming sta je als welwillende politicus die iets wil opbouwen voor een schijnbaar onmogelijke opgave.

Femke Halsema beschrijft in dit boek haar politieke carrière, vanaf haar jeugd, tot aan de tijd na haar afscheid van de politiek. Zeer boeiend.

Helmut Krausser — UC

Helmut Krausser, UC, 2003, 478 blz.
Gekocht: juni 2015, Mamamini
Uitgelezen: april 2016
★★★★☆

Een man ziet op een schoolreünie een oude medescholiere. Even later wordt het lijk van de vrouw gevonden, of wat er nog van over is, haar botten. Ze is al negentien jaar dood, begraven in het bos na een schoolfeestje. Wat is er aan de hand? Wat heeft de man met de dood te maken? Hij kan zich niets herinneren van een voorval, maar wordt wel verdacht.

Dit is geen krimi. Het gaat niet om het hoe en waarom van een moord. Er speelt veel meer. Tijd lijkt niet lineair te zijn. Levens kunnen meer dan één verloop hebben. Het gaat om macht, ambitie, onsterfelijkheid. En om manipulatie. Wie manipuleert wie, en waarom? Manipuleert de schrijver in het verhaal? Of de schrijver van het verhaal? En wat is de rol van het sprookje De schaduw van Hans Christian Andersen?

Het is een ambitieus boek, met een onvoorspelbaar verloop. Intrigerend. Niet altijd makkelijk te volgen. In het midden zit een deel vol esoterisch gewauwel waar geen touw aan vast te knopen is. Of dit serieus bedoeld is is ook niet duidelijk. Daarna trekt het verhaal nieuwe kanten op.

Een vrij dik boek dat je moeilijk weglegt, en dat op een of andere manier verontrustend werkt.

Sara Stridsberg — Beckomberga

Sara Stridsberg, Beckomberga — Ode till min familj, 2014, 356 blz.
Gekocht: april 2016, The Book Depository, via Amazon.co.uk
Uitgelezen: april 2016
★★★★☆

Stel je voor. Je hebt een stapel foto’s. Familiekiekjes. Recente of oude foto’s, dat kun je niet zien. De foto’s liggen door elkaar. Kleine, wat wazige plaatjes met een of meer mensen er op. Je kent die mensen niet. Je kijkt van foto naar foto, en probeert mensen van de ene foto op de andere te herkennen. Soms lukt dat, soms ben je niet zeker. Je probeert een samenhang tussen de foto’s te vinden, iets van een verhaal over de mensen in de foto’s te construeren.

Zo’n ervaring is het lezen van Beckomberga. Korte hoofdstukken, ingedeeld in nog kortere stukjes van één of twee pagina’s. Een flard dialoog (wie spreken er?), een sfeerimpressie (waar zijn we überhaupt? wanneer?). In het begin is dat verwarrend. Gelukkig ontstaat uit al die flarden in de loop van het lezen een samenhangend beeld. Er verschijnt een familiegeschiedenis, en een beknopte geschiedenis van het grootste psychiatrisch ziekenhuis van Zweden, vanaf de opening, tot na de sluiting, 63 jaar later.

Vreemd aan een verhaal over een psychiatrisch ziekenhuis is dat er niet over psychiatrische aandoeningen wordt gesproken. Ziektes worden niet benoemd. Psychoses lijken niet te bestaan. Je krijgt de indruk dat het ziekenhuis niet meer is dan een verblijfplaats voor mensen die een diep, onbegrepen verdriet met zich meedragen, en daardoor niet opgewassen zijn tegen de wereld buiten de kliniek.

Al met al toch een mooi boek, en voor mij een goede gelegenheid om weer eens iets in het Zweeds te lezen. Ik zag de Nederlandse vertaling in de winkel liggen, de flaptekst sprak me aan, maar ik kocht het boek niet. En toen vond ik het origineel bij Amazon.

Joachim Meyerhoff — Alle Toten fliegen hoch: Amerika

Joachim Meyerhoff, Alle Toten fliegen hoch — Teil 1: Amerika, 2011, 321 blz.
Gekocht: april 2016, Godert Walter
Uitgelezen: april 2016
★★★★★

Ik meen ergens gelezen te hebben dat er zes delen zijn gepland voor de reeks Alle Toten fliegen hoch. Drie zijn er inmiddels verschenen. Deel twee en drie zijn in het Nederlands vertaald, het eerste deel niet.

Een zesdelige autobiografie, van wie kennen we dat? Wees gerust, Joachim Meyerhoff schrijft veel onderhoudender.

In dit eerste deel vertelt Meyerhoff over zijn jaar als gaststudent in Amerika, in een klein oord in het barre en lege Wyoming. In het begin van het boek volgen de curieuze anekdotes zich snel op, maar gelukkig begint er al snel een verhaal in het boek te komen. Er valt veel te glimlachen, veel te verbazen. De stijl is luchtig, vol vaart. Een stijl die ook goed werkt als zich tragische gebeurtenissen voordoen.

Genoten. Binnenkort ga ik de volgende twee delen kopen.