Pieter Waterdrinker — Poubelle

Pieter Waterdrinker, Poubelle, 2016, 542 blz.
Gekocht: juni 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: juni 2016
★★★★★+

Pieter Waterdrinker woont al twintig jaar in Rusland. Het eerste boek dat ik van hem las was Lenins balsem, een vermakelijk boek over de absurdistische situatie die is ontstaan in Rusland na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Later begon ik aan Liebmans ring, een van de eerste boeken van Waterdrinker, maar dat kon me niet boeien, en ik heb het niet uitgelezen.

En dan nu Poubelle. Dit is veel meer. Een boek met een impact die ik niet verwacht had na het lezen van de eerdere boeken. Ik kocht het omdat ik weer eens wat wilde lezen met maatschappelijke inhoud, een boek dat over iets gaat dat er toe doet, en ook nog eens lovende recensies heeft gekregen. Een boek over de Europese politiek en de relatie met Rusland en Oekraïne. Dat is dit boek. Het is een boek over één man die er midden in staat, een cynische politicus tegen wil en dank, die verzeilt raakt in de Oekraïense burgeroorlog. Een man die worstelt met zijn privéleven, zijn ambities en zijn geweten. De auteur laat hem spreken in een vaak bijtende toon, maar soms ook lyrische stijl. Het boek, het personage, de stem, het verhaal, samen weten ze de lezer emotioneel te raken.

Met een gastrolletje voor Olaf Koens, in het verhaal niet bij name genoemd.

Jon Krakauer — De wildernis in

Jon Krakauer, De wildernis in, 1996, 284 blz.
Gekocht: juni 2015, Van der Velde 3
Uitgelezen: juni 2016
★★★★☆

De jonge Chris McCandless keerde z’n geprivilegieerde bestaan de rug toe, verbrak het contact met z’n familie, wees luxe en bezit af, zocht de anonimiteit, het eenvoudige leven, en zocht zijn ultieme zelf in afzondering in de wildernis. Dat heeft hij niet overleefd.

Ik hoorde voor het eerst over Chris McCandless toen Reizen Waes de bus bezocht waarin McCandless is overleden. Dat is niet de bus op de voorkant van het boek. Dat is een foto uit de verfilming van het boek over McCandless, Into the Wild, en de bus in die film is een replica.

Jon Krakauer is een schrijver en bergbeklimmer. Hij heeft hachelijke avonturen meegemaakt, gedreven door de drang in z’n eentje de wildernis te veroveren. Hij was dus de aangewezen persoon het verhaal van McCandless te vertellen. Hij is in staat McCandless te begrijpen, en dat begrip op de lezer over te brengen. Hij heeft zich grondig verdiept in de levenswandel van McCandless, vooral van zijn laatste jaren, heeft gesproken met zijn familie, met vele mensen die hem hebben ontmoet op zijn reizen, en ontdekt hoe precies McCandless aan zijn einde is gekomen.

Elizabeth Kolbert — The Sixth Extinction

Elizabeth Kolbert, The Sixth Extinction — An Unnatural History, 2014, 319 blz.
Gekocht: mei 2016, Amazon.de
Uitgelezen: juni 2016
★★★★★

Vijf keer in de geschiedenis werd het leven op aarde getroffen door een massaal uitsterven, waarna het biologisch landschap radicaal veranderde. Momenteel volstrekt zich dit voor de zesde keer. En het is al langer aan de gang dan je zou denken.

Zo’n onderwerp verdient een schrijfster als Elizabeth Kolbert. Ze heeft zich vele jaren verdiept in het onderwerp. Hoe ontdekte men dat er dieren uitgestorven waren, en waarom? Ze ging op zoek naar de bronnen. En wat gebeurt er nu? Ze sprak met vele onderzoekers en ging mee op expedities. En hierover heeft ze een prachtig boek geschreven, dat zelfs voor een geïnteresseerde leek als ik — niet onbekend met het onderwerp — veel nieuws heeft te vertellen. Het heeft mijn kijk op het leven op aarde en de positie van de mens veranderd.

En dit is ook nog eens literaire non-fictie zoals het hoort te zijn, fascinerend, en een genot om te lezen.

Joachim Meyerhoff — Wann wird es endlich wieder so, wie es nie war

Joachim Meyerhoff, Wann wird es endlich wieder so, wie es nie war — Alle Toten fliegen hoch, Teil 2, 2013, 351 blz.
Gekocht: april 2016, Godert Walter
Uitgelezen: juni 2016
★★★★☆

Het tweede deel uit deze autobiografische reeks valt wat tegen. Het gaat voornamelijk over de kinderjaren van de schrijver, vanaf toen hij zo’n zeven jaar was. Het is een bonte aaneenschakeling van gebeurtenissen. Opmerkelijke, vreemde, grappige, aandoenlijk, hilarische gebeurtenissen. Heel levendig beschreven, met humor. Maar er zit geen verhaal in, geen drama. Dat komt pas tegen het eind, als de schrijver rond de twintig is. De laatste hoofdstukken zijn het beste van het boek. Alles wat daarvoor komt is een beetje te leuk en vrolijk.

Rob Bijlsma — Mijn roofvogels

Rob Bijlsma, Mijn roofvogels, 2012, 415 blz.
Gekocht: maart 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★★★☆

Dit boek biedt een kleurrijke inkijk in leven en werk van een roofvogelaar. Rob Bijlsma is niet alleen een gepassioneerde wetenschapper met decennia ervaring, hij is ook iemand die zeer goed kan schrijven. Voor de meeste lezers zal dit boek een kennismaking zijn met een andere manier van leven.

Dat laatste is wat het boek zo boeiend maakt, ook voor iemand die niet bijzonder in vogels is geïnteresseerd.

Het vraagt wel wat doorzetting van de lezer. Maar liefst 51 hoofdstukken, soms met wat veel details die alleen voor de echte vogelliefhebber interessant zijn, dat lees je niet in een paar avonden weg. En toch, het lezen loont.

Joke van Leeuwen — De onervarenen

Joke van Leeuwen, De onervarenen, 2015, 237 blz.
Gekocht: maart 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★★☆☆

Voorin in het boek staat onder de tekst Ander werk van Joke van Leeuwen eerst een rijtje literaire prijzen. Daaronder volgens pas titels van gepubliceerd werk, compleet met vermelding van nog meer literaire prijzen en nominaties voor prijzen. Het zijn meer prijzen dan titels. Kortom, dit boek is niet gepubliceerd voor de gewone lezer, maar voor de literaire kritiek.

En wat vindt deze gewone lezer van het boek? Een eenvoudig verhaal, op zich niks mis mee, maar nogal schools verteld. Er zit geen passie in het verhaal. De dialogen zijn kortaf. De personages blijven personages. Mensen van vlees en bloed ontbreken. Thematisch is het mager. Mensen hebben het moeilijk in een nieuwe situatie, omdat ze er geen ervaring mee hebben. Tja… en? En niks.

Het enige verrassende is dat de schrijfster af en toe een vergeten woord weet te gebruiken. Het enige woord hiervan dat me is bijgebleven is veesten, dat winden laten betekent.

Noah Strycker — The Thing with Feathers

Noah Strycker, The Thing with Feathers — The Surprising Lives of Birds and What They Reveal About Being Human, 2014, 288 blz.
Gekocht: maart 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★★★★

Noah Strycker heeft vogels onderzocht in de meest extreme omgevingen. En hij kan zeer goed vertellen.

Dertien soorten vogels behandelt Strycker in zijn boek, van de kolibrie tot de albatros. Over al die vogels schrijft hij wat hun zo bijzonder maakt. Het zijn verhalen over opmerkelijke fysieke prestaties, gedrag en intelligentie. En bij de albatros gaat het zelfs over de liefde.

Jonathan Coe — The House of Sleep

Jonathan Coe, The House of Sleep, 1997, 341 blz.
Gekocht: mei 2016, Amazon.de
Uitgelezen: mei 2016
★★★★★

Jonathan schrijft briljant. Zijn stijl is levendig, de dialogen zijn geweldig. Het verhaal is sterk, het sleept je mee.

Het verhaal is afhankelijk van een aantal nogal toevallige ontmoetingen, maar dit is een verhaal waarin alles met elkaar samenhangt, dus toeval moet. Als je lot eenmaal met iemand is verbonden, dan zul je elkaar ooit weer ontmoeten. Zoiets.

Een intrigerend onderwerp. Mensen wier leven bepaald wordt door verschillende soorten slaapstoornissen, van hunzelf of van anderen.

En de liefde, waarvoor mensen zich tot het uiterste opofferen.

Prachtig.

Michael Puett en Christine Gross-Loh — De weg

Michael Puett en Christine Gross-Loh, De weg — Wat Chinese filosofen ons over het goede leven leren, 2016, 237 blz.
Gekocht: mei 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: mei 2016
★★☆☆☆

Het boek bevat een paar hoofdstukken met interessante ideeën van Confucius, Mencius en Xun Zi. De rest is wat mij betreft esoterisch gebazel. En het zelfhulpboektoontje irriteert.

Suzanna Jansen — Het pauperparadijs

Suzanna Jansen, Het pauperparadijs — Een familiegeschiedenis, 2008, 255 blz.
Gekocht: februari 2009, Scholtens Wristers
Uitgelezen: mei 2016
★★★★★

De geschiedenis van Veenhuizen verteld door de ogen van de voorouders van de schrijfster, voorouders die er vanaf het begin, generaties lang mee te maken hadden. Mensen in armoede moesten heropgevoed worden, en toen dat niet lukte, toch op z’n minst bestraft. Armoede was een schandvlek, een teken van onaangepast gedrag. Pas na de Tweede Wereldoorlog veranderde dat.

Een indrukwekkend boek.