E.L. Doctorow — All the Time in the World

E.L. Doctorow, All the Time in the World — New and Selected Stories, 2011, 177 blz.
Gekocht: november 2012, Scholtens
Uitgelezen: november 2016
★★★☆☆

Een paar weken nadat ik dit boek las kan ik me niet veel meer herinneren dan het eerste verhaal.

Douglas Coupland — Bit Rot

Douglas Coupland, Bit Rot — stories + essays, 2016, 425 blz.
Gekocht: oktober 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: oktober 2016
★★★★☆

Sinds ergens in het begin van deze eeuw leven we niet langer in het heden, maar in de toekomst. Zoiets schrijft Coupland in een van z’n essays. Als er iets is dat de teksten in dit boek verbindt, dan is het dit thema.

De verhalen en essays zijn meest kort en krachtig, en nodigen uit direct door te lezen. En dan heb je deze bundel met zo’n zeventig teksten toch snel uit.

Joris van Casteren — Mensen op Mars

Joris van Casteren, Mensen op Mars — Relaas van een manmoedige poging, 2016, 334 blz.
Gekocht: september 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: oktober 2016
★★★★☆

Over het Nederlandse initiatief Mars One, over kandidaat-Marsreizigers uit diverse landen. Dromers. Dwazen. Nergens krijg je de indruk dat de reis ooit zou kunnen slagen, of zelfs maar van de grond komt.

Tussendoor de levensverhalen van Tycho Brahe en Johannes Kepler. En over de uitvinder in Middelburg van de telescoop. Was dat Sacharias Jansen, of toch Hans Lipperhey?

Meesterlijk verteld. Joris van Casteren reist de halve wereld over om betrokkenen te spreken.

Susan Hill — The Travelling Bag

Susan Hill, The Travelling Bag — And Other Ghostly Stories, 2016, 183 blz.
Gekocht: oktober 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: oktober 2016
★★★★☆

Vier spookverhalen, die niet echt eng worden. Verteld volgens de regels van de klassieke verhaalkunst. Ideaal voor als je niks anders te lezen hebt.

Karl Ove Knausgård — Herfst

Karl Ove Knausgård, Herfst — De vier seizoenen I, 2015, 279 blz.
Gekocht: september 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: oktober 2016
★★★★☆

Karl Ove Knausgård schrijft een boek aan zijn nog ongeboren dochter. Hij vertelt haar hoe mooi het leven is. Dat doet hij aan de hand van alledaagse dingen, in stukjes van twee tot drie bladzijden. In een prachtig uitgegeven boek.

Mooi om te lezen, maar doordat het allemaal zo kort is blijft er bij mij niks van hangen.

Eerste deel van een vierdelige reeks.

Rodaan Al Galidi — Hoe ik talent voor het leven kreeg

Rodaan Al Galidi, Hoe ik talent voor het leven kreeg, 2016, 472 blz.
Gekocht: augustus 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: oktober 2016
★★★★★

Het is mij een raadsel wat dat talent voor het leven uit de titel is. Het boek beschrijft een verblijf van negen jaar in een asielzoekerscentrum. En zo’n AZC doet er alles aan het laatste restje levenslust uit de bewoners te zuigen. Het asielstelsel is een star systeem waarin fouten en misverstanden zijn ingebakken, en het zijn de asielzoekers die de gevolgen van die fouten en misverstanden moeten dragen. De asielzoeker mag niets. Niet leren. Niet werken. Alleen wachten, en vooral niet te veel vragen stellen. Elke dag in de rij staan om je te melden, lang wachtend, want aan de andere kant van het loket zijn ze blijkbaar heel druk met niksen. Het systeem is vernederend. Het beleid is vernederend. Als het gedrag van een asielzoeker een medewerker niet aanstaat, dan moet de asielzoeker voor straf in de hoek staan. Negen jaar in onzekerheid, sommige mensen nog veel langer, wanhopig vasthoudend aan kleine sprankjes van hoop en vreugde, zonder privacy, tussen honderden mensen die ook allemaal hun problemen met zich meedragen, en die ook allemaal in wanhoop wachten.

Rodaan Al Galidi weet het allemaal kleurrijk en met vaart te vertellen, maar toch bekruipt mij als lezer gaandeweg ook de moedeloosheid. Het gaat maar door, en door, de ene vernedering op de andere. Als uiteindelijk, na negen jaar, tegen de verwachting in, toch asiel wordt verleend, dan is er geen vreugde, want het talent om te leven moet helemaal opnieuw aangeleerd worden.

Fidan Ekiz — Hoe lang nog zwijgen

Fidan Ekiz, Hoe lang nog zwijgen — Pleidooi voor het radicale midden, 2016, 63 blz.
Gekocht: oktober 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: oktober 2016
★★★★☆

Dat pleidooi komt niet zo uit de verf. Maar het is wel boeiend te lezen over de persoonlijke ervaringen van de schrijfster en haar familie.

Maartje Wortel — Goudvissen en beton

Maartje Wortel, Goudvissen en beton, 2016, 59 blz.
Gekocht: september 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: september 2016
★★★☆☆

Een aardige stijloefening.

Matthew Crawford — The World Beyond Your Head

Matthew Crawford, The World Beyond Your Head — How to Flourish in an Age of Distraction, 2015, 305 blz.
Gekocht: september 2016, Van der Velde 1
Uitgelezen: september 2016
★★★★★

Een boek dat vraagt aandachtig gelezen te worden, en daarvoor veel terug geeft. Aandacht is een belangrijk thema van dit boek. Hoe onze omgeving gebruikt wordt om aandacht op te eisen. Hoe reclamemakers onze omgeving manipuleren om ons gedrag te sturen. Hoe eigenaren van casino’s mensen moedwillig tot gokverslaafden maken. Dat gokverslaafden eigenlijk helemaal niet willen winnen.

Wat ik persoonlijk interessant vond is hoe we vergroeien met onze omgeving, en met de objecten die we gebruiken. Voor de geest houdt ons lichaam niet op bij de vingertoppen. En hoe dit alles ons gedrag bepaalt. Een belangrijke les is: wil je je gedrag veranderen, dan moet je je omgeving veranderen. Op alleen wilskracht red je het niet.

Een boek over motorrijders, over auto-ontwerpers, over koks, over orgelbouwers.

Matt Sumell — Making Nice

Matt Sumell, Making Nice, 2015, 219 blz.
Gekocht: juli 2016, Van der Velde 3
Uitgelezen: september 2016
★★★★★

Het was de hond op de omslag die m’n aandacht trok. Eerst dacht ik dat het een boek over een hond was, maar dat was niet zo. Ik las de tekst op de achterflap, en wist dat ik dit boek toch wilde lezen, en ik werd niet teleurgesteld. Dit is een van de zeldzame gevallen dat de tekst op de achterflap precies de juiste verwachting wekt.

Dit boek wordt verteld door Alby. Geen hond dus, maar als hij wel een hond zou zijn zou hij er uitzien als de hond op de voorkant van het boek. Hij is driftig, een vechter, hij drinkt, hij scheldt. Een onaangepast jongeman, maar wel met een groot hart, en de wil een goed mens te zijn.

Het is een boek in verhalen. Elk hoofdstuk staat op zichzelf. Maar samen vormen ze wel een eenheid. Heen en weer springend door kindertijd en volwassenheid geeft Alby en kleurrijk beeld van het leven van hem en zijn familie. De stijl is brallerig, op een heel grappige manier, en bij momenten is het ook heel ontroerend. Hartverscheurend soms. Alby als verteller is brutaal, en heeft geen gebrek aan woorden. Als mens is hij onbeschoft, en nogal onhandig met woorden. Een egoïst, lijkt het, met schijt aan een hoop. En toch, als het er op aankomt, zeker als het om zijn familie gaat (of om kleine dieren), probeert hij het juiste te doen. Met overgave. Net zoals hij dingen verprutst met overgave.

Geen boek voor fatsoenlijke burgers.